Dadaşların terk ettiği dadaşlar diyarı ağla.
Ey Palandöken niçin büktün dimdik duran boynunu;
Ey Boğaz neden geri çektin deli akan suyunu?
Gözümde canlanır Erzurum eski mahalleleri;
Akşam oldumu tüterdi herkesin semaverleri.
Sabahtan akşama kadar oyun oynar acıkırdım;
“Ana acıktım ekmek”diye sokakta bağırırdım.
Her kapıdan bir anam çıkardı elinde bir ekmek;
Kimi az peynir koymuş arasına kimide çörek.
Abbas emi’yi gördükmü akşam sokağın başında;
Vak’arlı, edalı, başı önde, palto omzunda.
Kaçacak delik arardık oyunda görmesin diye;
“Akşam ezanı” derdi hala kapıda durmak niye?
Bir Fadime ablamız vardı mahallede nur yüzlü;
Tatlı dilliydi kalın kaşlı, hoş sohbet, yeşil gözlü.
Mahalle O’na pamuk ana dertlere deva derdi;
Başı sıkışan hastası olan hep O’na giderdi.
Bütün mahallemiz komşuları olmuştu tek bir ev;
Dedikodu, riya, haset bir pire, yardım ise dev.
Her şeyde birlikte ağlanır birlikte gülünürdü;
Böyle dayanışmalar ancak burada görünürdü.
Boğaz, Teke deresi, Türbe mesire yeri idi;
Faytonlarla gitmek nede hoş nede keyifli idi.
Yol beklerdik hacı dede’nin elini öpmek için;
El öpmek bahane cepten çıkacak bir şeker için.
Kış geldimi ayrı bir sevinç kaplardı içimizi;
Tasa etmezdik kışı hemen giyerdik çizmemizi.
Sokaklar geçit vermez bacalardan kürünen kardan;
Kartopuna tutardık geçirmezdik kimseyi yoldan.
Sabah erkenden çocuklar bir sevinçle uyanırdı;
Kızaklarla patenlerle nede güzel kayılırdı.
Günboyu üşümeden karlarla oynar kararırdık;
Kara şekertozu katar dondurma bile yapardık.
Kış geceleri bir başka şenlik olurdu evlerde;
Maniler, türküler, hikayeler vardı hep dillerde
Soba yanar cayır cayır herkesde vardı bi neşe
Gecikti yine beklerdik o sesi “Godi da beşe”.
Hiçbir eser kalmadı Erzurumludan Erzurum’dan;
Gelip doluştular Erzurum’a oradan buradan.
Kurtlar kocadı meydanlar boş ayılar dağdan indi;
Rezillik, kepazelik adı delikanlılık şimdi.
Heyhat Palandöken şehrime mahzun mahzun bakıyor;
Maziyi andıkça o’da benim gibi kan ağlıyor.
Artık Güneşin eski parıltısı yok Erzurum’da;
Karlarda beyaz değil dadaşım o ilk yağdığında.
Bakıp için için ağlar Erzurum’a Palandöken;
Belikli o’da gitmek için açmak istiyor yelken.
Selahattin ÇORAPSIZ
Erzurum, Kasım 1992
